برف ناصح

در شب گذشتـــه بــــرف باریــد بـر دشت

گویـــــا میهمانــــان آمـده انـد از سردشت
در شهــــر مــــا چنـــد سالـــی برف نبارید
خواهــــش و تمنـــای مــــــا ناپدید گردید
سرمـــــا در اینجـــــــا بسیـــــار می بــــود
امــــــا از بــــــرف زیبــــــا خبــــــری نبـود
هـر یـک از ما که صبــــح شد برف دیدیـم
از شـور و شعــف و شـادی همه خندیدیـم
روی شاخـــــه هــــای درختـــــــــان مــــــا
گویـا پنبـــه ریختــــه بودنـد امشب اینجا
کودکــــان شهــــر مـــا کـــه بـــرف ندیدند
چـــون شنیدند هــر یـک از خـواب پریدند
صـــد ســوال از هــــر یـک از مــــا داشتند
گفتنــــد اینهمـــــه پنبـــــه از کجــا آوردند
سخـــــت بـــــــود راضــــــی کــــردن آنهـا
اینهــا پنبـــــه نیسـت بــرف است به والله
تــا اینکـــــه بیـــــــــرون آمدنـــــد از خانه
فهمیدنـــد بـــرف اسـت در حیـــــاط خانه
آنهـــــــا یـــــــاد نداشتنــــــد بــــــرف بازی
چـون در خانـــــه می کردنـد خالـــــه بازی
کـــــم کـــــم کودکانـــــــــــی بزرگتــــــــــر
ســــــن آنهــــــــا بیشتــــــر بــود و قوی تر
دانـه هـــــــای بـــــــــرف را جمــــــع کردند
آن را ســـوی همدیگــــــــر پـرت می کردند
ایـــن بــــــود بـــــــازی آنهــــــــا در آن روز
تا عصــــــر که همـه جا شد همچـــو دیروز
چـون کم کم ابرهــــا رفت و خورشید آمد
بـــــــا آمدنـــــــــش بـرف هــــــا را آب کرد
ایــــــــــــن بـــــــــازی امــــــــــروز کودکانه
شد تمـــــــام و همـــــــه رفتنــــــد به خانه
کــــــــرسی که دیگـــــــر پیـــــــدا نمی شد
در کنـار شوفـــــاژ هر کس گــــــرم می شد
کودکــــان چنـــــد ساعتـــــی لــــذت بردند
به ذهــن خــــود ایــــــن لــــذت را سپردند
دانستنـــد هـــــر زمــــــان خـــــــدا بخواهد
هر جا هــــر چـــــــه لازم باشــــــد می آورد
قصه ای گفتیـــــــم تــــــــوأم بــــــا حقیقت
تا بدانیــــــــم کیست صاحـــــــب قــــــدرت
بهمـن ســال هــــزار و چهارصـــــد و ســــــه
آسمان نسیم شهر برفی شد گفتیم این قصه
بارالهـــــــــا گاهــــــــی بعضــــــی از مـــــــــا
نیستیـــــــم عاقـــــــل حتی همچـــــــو آنهـا
می بینیـــــــــم و قبــــــــــول نداریــــــــــــم
هر چـه در جهــــــــان است از تــــــــو داریم
ایـن درس را نبایــــــــد فرامـــــــوش کــــرد
حکمـران اوست بایـد به حرف او گوش کرد
آنکـه بایـــــــد بشنــــــــــود گوئیـــــــد بداند
بـرگ نریــــــزد بر زمیـــــــن تــــا او نخواهـد
قــدرت مطلـــــق فقـــــــط خـــاص خداست
هـر کس غیر از این گویـــد از خـدا جداست

استاد مجید بختیاری
(مجد)

انتهای پیام/