تکرار ملال آور؛ روشی منسوخ و اهانت آمیز در تکریم خبرنگاران در روز خبرنگار کرمانشاه

روز خبرنگار به معضلی لاینحل برای اهالی رسانه و خبرنگاران فعال عرصه مطبوعات، خبرگزاری ها و پایگاه های خبری در استان کرمانشاه، تبدیل شده و در همین مناسبت و مناسبت های مشابه، کاملا مشخص می شود که خبرنگاران واقعی و فعالان اصیل، نجیب و متخصص و متعهد رسانه، اصولا هیچ جایگاهی در روابط سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی جاری در کشور ندارند. متاسفانه هرچه به پیش می رویم و سال به سال بر سابقه فعالیت های رسانه ای افزوده می شود، اوضاع آشفته تر و بی نظمی و نابسامانی گسترده تری گریبان پیکر نحیف و رو – به اضمحلال رسانه استان را می گیرد.

مگر ما در استان کرمانشاه چه تعداد انسان فهیم، مستعد، قوی و اثرگذار در دنیای رسانه داشته و داریم که این چنین همه را با بی مهری و غرور و تکبر، از خود می رانیم؟!
چندین سال است که در مراسم تکریم خبرنگاران در روز خبرنگار در استان کرمانشاه؛ تنها چند چهره تکراری و شناخته شده، در صف اول قرار می گیرند، سخن می گویند و همه خبرنگاران هم، می نشینند، گوش جان می سپارند به این حرف های تکراری و مراسم ملال آور و واقعا خسته کننده، تا این که نهایتا غذایی بخورند، کارت هدیه ای دریافت کنند و تا سال دیگر و مناسبتی دیگر، بروند پی کارشان.
از طرفی؛ به سنت همه ساله، عده ای هم پس از مراسم، شروع به تبلیغ می کنند و از محاسن و مزایای این مراسم می گویند، برای این که در این باره وظیفه دارند، جز خوبی و نیکی چیز دیگری نگویند.
چه کسی است که شجاعت داشته باشد و با عقل و استدلال و منطق بگوید بالاخره پس از چندین سال، باید ویترین غبار گرفته این مراسم، تعویض شود، باید این کبر و غرور و تکتازی عده ای کنار گذاشته شود و به انسان های نخبه، اهل فن و استاد به معنای واقعی، فرصت سخن و نقد و تحلیل بدهند و به دیگران هم فرصت خودیابی و خودآزمایی و تجربه اندوزی بدهند.
سوای این مسائل، که نقدهای اساسی و زیرساختی نیست، لازم است به خود بیاییم و به صورت ریشه ای به حل چنین معضلی بپردازیم. باید ضمن رعایت جنبه های حق و عدل و اخلاق در پرداختن به هر مساله ای و انجام نقد عالمانه و منصفانه، در تقویت بیش از پیش زیرساخت های فکری، فرهنگی و سیاسی اهل رسانه، همت گماشت. واقعیت این است که رسانه در استان کرمانشاه به هیچ رو در ایجاد تغییرات و تحولات ساختاری، اثرگذار نیست. چه زشت و تحقیر آمیز است که در یک مراسم عمومی که ظاهر آن، اختصاصی و مختص خبرنگاران است، پیوسته اعلام شود که به دلیل کمبود امکانات و فضا، منتهی با ادبیاتی تلویحی و گاه تصریحی و مستقیم، از آوردن زن و بچه و خانواده، اکیدا خود داری کنید! خبرنگاران با کار سخت و بسیار زمان بری که دارند، بیش ترین فشار را به خانواده خود وارد می آورند و در واقع چنین مراسمی قبل از هرچیز و هرکس به خانواده های شان، اختصاص دارد و آن ها در واقع استحقاق بیش تری دارند. وقتی که انسان می بیند که چه اعتباراتی و چگونه در این مملکت، بیهوده هزینه می شود، از این رفتارها، نه تنها، تعجب، بلکه آزرده خاطر می شود و باخود فکر می کند که آیا دولت و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و استانداری و سایر بخش های مرتبط، نمی توانند سالی یک بار و در یک استان بیش از دومیلیون نفری، برای دو هزار نفر یک مراسم آبرومند و بدون هیچ حرف و بحثی، برگزار کنند؟!
آیا نبایستی یک ساز و کار، یک تشکیلات منسجم، یک نهاد قوی نظارتی، خبرنگار واقعی را از بازاریاب و افراد غیر مرتبط و حتی مزاحم و زیان آور، تشخیص داده، آن ها را تفکیک و برای شان، شناسنامه داشته باشد؟!
چرا هر سال در روز خبرنگار؛ تعداد زیادی عناصر غیر مرتبط با تایید اشخاصی که خودشان هم مورد تایید نیستند، خودشان را افتان و خیزان به چنین مراسمی برسانند تا از این ریزه خواری، بهره ای نصیب شان شود؟؛
توسعه؛ امری همه جانبه و ساختاری است که با توسعه منابع انسانی، به واقعیت می پیوندد، اما آیا اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی، یا استانداری به طور واقعی در مسیر توسعه اهالی رسانه در استان، عملا گامی برداشته است؟!
توسعه در بین خبرنگاران و اهل رسانه ما در کدورت های ریشه دار و البته بی پایه و اساس، فخر فروشی ها و تکبرها و حسادت ها و سایر صفات رذیله، علیه یکدیگر موضع گرفتن و کار کردن های همراه با بدبینی های افراطی، رد و انکار شخصیت یکدیگر، غیبت و تهمت، تحقیر و توهین و باز کردن فضا برای ورود انسان های سفله تحت عنوان خبرنگار، خلاصه می شود و این؛ نه شعار و سیاه نمایی است، نه افراط و تند روی، نه دروغ و بزرگ نمایی، بلکه حقیقتی بسیار تلخ و گزنده بر پیشانی رسانه استان است، هرچند در این باره فریاد بسیاری از این گونه نقد و انتقاد، بالا بیاید و بخواهند خود را در اوهام و روءیاهای دست نایافتنی، به بی راهه بزنند.

در کدام مقطع تاریخی، خبرنگاران و روزنامه نگاران استان توانسته اند در ایجاد فضایی مناسب برای دسترسی به انسان های نخبه در حوزه های مختلف، موثر باشند، بلکه برعکس کوتوله های فکری و سیاسی که گوش به مشت اشخاص ذی نفوذ و سرمایه سالاران بوده و هستند را به خاطر رسیدن به پول بیش تر، تقویت و سیستم اداری و اجرایی استان را به گند کشیده اند!
به نمایندگان خود در دوره های مختلف، نگاه کنید، کسانی به مجلس راه پیدا کرده اند که غالبا و تنها به فکر اقتدار سیاسی و اقتصادی خود بوده اند و نه تنها کوچک ترین تاثیری در توسعه استان نداشته اند، بلکه ضررهای جبران ناپذیری به استان ما زده اند! این از دلایل توسعه نیافتگی منابع انسانی، به ویژه اهل رسانه در استان است.
روز خبرنگار می خواهد برای خبرنگاران چه کند، قبلا چه کرده است؟
آیا روزنامه نگاران و خبرنگاران تا کنون توانسته اند در این استان به استقلال اقتصادی برسند تا دست از این گدا بازی ها و ریزه خواری ها بردارند؟!
روزنامه نگاران و اهل رسانه در سایه کدام اخلاق، کدام تفاهم و کدام فرهنگ مترقی، به طرح های مشترک المنافع رسیده و آن ها را اجرایی کرده اند؟!
آیا جامعه رسانه ای استان به این واقعیت رسیده اند که با رفتارهای بسیار متکبرانه و منفعت طلبانه و فردگرایانه خود، ده ها رسانه ای، نویسنده، ویراستار، شاعر، تحلیل گر و انسان های فرهیخته و نخبه استان را فراری داده و از خود رانده اند، برای این که حقد و حسد و کینه و خود بزرگ بینی، چشم های شان را کور و قلب های شان را بیمار کرده است و عجیب تر این که بر ادامه این رفتار غیر انسانی خود، اصرار می ورزند!
کسی که شخصیت دارد، سواد و شعور دارد، عاقل و نخبه و فرزانه است، بزرگ و بزرگ منش است، هیچ کس نمی تواند ذره المثقالی از ارجمندی و کرامت او بکاهد و برعکس کسی که ذاتا سفله و کم عقل و حسود و شرور و ناتوان باشد، هیچ کس نمی تواند ذره المثقالی بر ارج چ قرب او بیافزاید! ( ان شآءالله در این باره مفصلا در کتاب سفلگی بنده در آینده ای نه چندان دور، خواهید خواند ).
روز خبرنگار؛ زمانی برای ما خبرنگاران معنادار خواهد بود که اولا چنین روز و چنین مراسمی از حالت کلیشه ای، تکراری و دولتی آن، خارج شود، ثانیا انسان هایی شایسته در راس امور برگزاری آن قرار گیرند.

پایان پیام/